Δημοκρατία

19
11

Στέφανος Δημητρίου: Ο νεόκοπος αντικοινοβουλευτισμός

Η κυβέρνηση αδιαφορεί για την ισόρροπη σχέση ανάμεσα στην αρχή της πλειοψηφίας και τη δημοκρατική αρχή. Χωρίς αυτή την ισορροπία διασαλεύεται η λειτουργία του Κοινοβουλίου, με συνέπεια η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία να μετατρέπει τον θεσμό του Κοινοβουλίου σε εργαλείο και να τον χρησιμοποιεί αναλόγως για την επίτευξη συγκεκριμένου πολιτικού αποτελέσματος. Έτσι, όμως, απονομιμοποιείται ο κύριος θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι εύκολο, πλέον, να υποθέσουμε πού οδηγεί η απονομιμοποίηση των δημοκρατικών πολιτικών θεσμών, ιδίως δε του Κοινοβουλίου, με την καταστρατήγηση και απαλοιφή των διακριτών, οριοθετημένων σχέσεων πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Πρόκειται για την απονομιμοποίηση του ήδη απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και τη συνακόλουθη ενίσχυση όλων των δυνάμεων που αποσκοπούν στην απονομιμοποίηση του πολιτεύματος, της Δημοκρατίας. Αυτός είναι πάντοτε ο στόχος της Άκρας Δεξιάς. Μια πραγματικά δημοκρατική Κεντροδεξιά -η οποία είναι απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος- θα ήταν ανάχωμα σε αυτή την κατάπτωση. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια Δεξιά. Υπάρχει -και κυβερνά- μια άλλη νεοφανής Δεξιά, με πολύ δυνατή μνήμη, μια Δεξιά που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Είναι, όμως, μια γλυκομίλητη Δεξιά. Γι’ αυτό μας είπε τόσο γλυκά ότι «το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαιότητας». Η Δεξιά που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά και είναι ο εκφραστής αυτού του νεόκοπου αντικοινοβουλευτισμού.
Περισσότερα »
17
11

Γιώργος Τσιρίδης: Δημοκρατία – συλλογική δράση, μνήμη και συνείδηση

Η σημερινή δημοκρατία δεν μπορεί να νοείται ως έργο ανδρών επιφανών ή κάποιων «αρίστων», για να το πούμε με τρέχοντες όρους, ούτε ως αποτέλεσμα μιας απροσδιόριστης και αυτόματης θεσμικής τυχαιότητας, αλλά ως προϊόν της αδιάλειπτης δράσης συλλογικοτήτων και κινημάτων και βέβαια του αθροιστικού τους ιστορικού αποτυπώματος. Ο ρόλος των προσώπων, υπαρκτός στην Ιστορία, αποκτά βαρύτητα αποκλειστικά σε συνάρτηση με την - υλική ή ιδεολογική - επίδραση που αυτά έχουν στις μάζες, αλλά και με την επιρροή που δέχονται από αυτές. Αυτό ισχύει τόσο για τις πολιτικές ή οικονομικές ελίτ όσο και για μεμονωμένα μέλη των οργανώσεων με αναφορά στην κοινωνία. Η διαπίστωσή αυτή, αντίστοιχα, μπορεί να αποκτήσει αυξημένη πολιτική βαρύτητα μόνο στο βαθμό που αποτελεί συλλογική διαπίστωση.
Περισσότερα »
17
11

Όταν οι παρέες έφτιαχναν Ιστορία

Η αντιδικτατορική δράση ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς των συνταγματαρχών μετασχηματίστηκε σε αντίστιξη με την κατασταλτική πολιτική που εφάρμοσε το καθεστώς στην ιστορική του πορεία. Η αντίσταση έδρασε, εξελίχθηκε και αντέδρασε στο κάθε φορά επιβληθέν κατασταλτικό πλαίσιο της χούντας.
Περισσότερα »
06
09

Αννέτα Καββαδία: Επείγον το αίτημα για μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική

Παρέμβαση της επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Αννέτας Καββαδία, στην Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων που διεξάγεται στο Παρίσι.
Περισσότερα »
10
08

Ο φόβος του λαού και η επιστροφή της συντακτικής εξουσίας

Το πρόβλημά μας είναι η απονομιμοποίηση της πολιτικής από μνημόνια, από την οικονομική και πολιτισμική πτώχευση, την εξουσία των δημοκρατικά ανεξέλεγκτων Ευρωπαίων και Ελλήνων «ειδικών». Οι πολίτες σκιαγράφησαν την απάντηση με τη σταδιακή, εύθραυστη επιστροφή τους στο πολιτικό προσκήνιο. Η πολιτική φιλοσοφία και μια σκεπτόμενη συνταγματική θεωρία την παίρνει και τη γενικεύει
Περισσότερα »
20
06

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ιστορικού αναθεωρητισμού

Είναι φανερό πως ο κ. Καλύβας προσεγγίζει το φαινόμενο του εκδημοκρατισμού, για να το θέσουμε ευγενικά, εντελώς απλοϊκά. Ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως η χούντα των συνταγματαρχών, μπορεί να εγκυμονεί το σπόρο της Δημοκρατίας! Ακόμη παραπέρα, είναι η δικτατορική περίοδος που προσέφερε τα εργαλεία για τη μετάβαση στη Δημοκρατία. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Περισσότερα »
12
06

Ζακ Ρανσιέρ: Δημοκρατία, Ισότητα και Χειραφέτηση σε έναν Κόσμο που Αλλάζει

Περισσότερο από ποτέ ο κόσμος της ισότητας δείχνει να είναι το, πάντοτε υπό όρους, παράγωγο συγκεκριμένων επινοήσεων. Το παρόν μας μας ωθεί να ανακαλύψουμε ξανά ότι η ιστορία της ισότητας είναι μια αυτόνομη ιστορία. Δεν είναι η εξέλιξη στρατηγικών που βασίζονται στους τεχνολογικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς. Είναι ένας αστερισμός στιγμών -κάποιες ημέρες, κάποιες εβδομάδες, κάποια χρόνια που δημιουργούν συγκεκριμένες χρονικές δυναμικές, προικισμένες με περισσότερη ή λιγότερη ένταση και διάρκεια. Το παρελθόν δεν μας άφησε κανένα μάθημα, μόνο στιγμές που πρέπει να διευρύνουμε και να παρατείνουμε όσο μακρύτερα μπορούμε.
Περισσότερα »
13
04

Περί νομιμοποίησης

Χρήστος Σίμος: Ας εξετάσουμε, ωστόσο, το ενδεχόμενο -που είναι άλλωστε και το πιο πιθανό- ότι το άρθρο συντάχτηκε πριν από την ανακοίνωση της συμφωνίας. Τι λέει λοιπόν ο κ. Βενιζέλος; Ότι οι ελπίδες της κυβέρνησης να παραμείνει έως τον Σεπτέμβριο του 2019 είναι «φρούδες». Γιατί;
Περισσότερα »
12
01

Ο μεγάλος ηττημένος

Η κρίση της δημοκρατίας θέτει επιτακτικά το ζήτημα της ανανοηματοδότησής της. Προϋπόθεση είναι η προγραμματική ανανέωση της ίδιας της πολιτικής, δηλαδή η ανάκτηση των πρωτείων της από την οικονομία. Αυτό προϋποθέτει τη ριζική ανανέωση του πολιτικού λόγου, ώστε να αναδειχθούν όλες οι πολιτικές διακυβεύσεις της δημοκρατίας. Το αίτημα αυτό συγκαθορίζεται από τις διακυβεύσεις που αφορούν τη σχέση κράτους, θεσμών και δημοσίου αγαθού, σε συνάφεια με τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού. Σε αυτές ενδέχεται να ξαναβρούμε το κέντρο του δημοκρατικού, πολιτικού ζητήματος, που είναι η σχέση πολιτικής και κράτους. Αυτό, πάλι, προϋποθέτει την αξιακή ανατίμηση της πολιτικής, με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη, ώστε να επιτευχθεί η διαμόρφωση και η θεσμική συγκρότηση μιας στρατηγικής που θα αποσκοπεί στην προάσπιση της κοινωνικής συνοχής. Έτσι θα διασφαλιστούν και όλες οι δικαιοκρατικές και δικαιωματοκρατικές αξίες. Τέτοιες αξίες, όμως, χωρίς την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα ισοδυναμούν με ανεκπλήρωτες ευχές.
Περισσότερα »
  • 1
  • 2