«Αφοπλισμός όλης της αστυνομίας, όλων των αξιωματικών και των μη προλετάριων στρατιωτών. Αφοπλισμός όλων όσοι ανήκουν στις κυρίαρχες τάξεις».
Το πρώτο από τα «άμεσα μέτρα αυτοπροστασίας της επανάστασης» (Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Τι ζητά η Ένωση Σπάρτακος») ορίζει, τρόπον τινά, τη μορφή της αντι-βίας με την οποία, περίπου, οφείλει να λειτουργεί οποιαδήποτε ομάδα διακυβέρνησης που –διατείνεται πως– ασκεί «προλεταριακή πολιτική».
Κι αν η διαλεκτική της Ιστορίας, η οποία προχωρά, ως γνωρίζουμε, μέσα από αντιφάσεις, έφερε ως ιστορική αναγκαιότητα την κυριαρχία της αστικής τάξης, η ακόμα μεγαλύτερη αναγκαιότητα, η ανατροπή της δηλαδή, δεν φαίνεται να έρχεται σύντομα. Απεναντίας: διανύοντας την περίοδο της μεταδημοκρατίας, η διάχυση στην κοινωνία του ιδεολογήματος «δεν υπάρχει δρόμος έτερος πλην του καπιταλισμού» γεμίζει με αμηχανία εκείνους που, φύσει και θέσει, οφείλουν να σπρώχνουν προς τα μπροστά την Ιστορία.
Η εμπέδωση της θέσης «δεν υπάρχει αντιπαράδειγμα, ούτε μπορεί, επί του παρόντος, να εφευρεθεί» αφορά το σύνολο της πολιτικής στάσης και της τακτικής της (κυβερνώσας) Αριστεράς και αρκετών μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο το μοντέλο της οικονομίας: εκεί, η αδυνατότητα, ιδίως στην παρούσα διεθνή συγκυρία, υπό όρους, κατανοείται. Ο ενστερνισμός, όμως, του αστικού μοντέλου διαχείρισης της εξουσίας, ακόμη και εκεί όπου θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, ξεπερνά τις κόκκινες γραμμές του καθενός, στο βαθμό που αυτοπροσδιορίζεται ως ιστορικό υποκείμενο.
Η αστυνομική βία είναι, όχι το μόνο, το πλέον όμως τρανταχτό παράδειγμα. Το αστικό κράτος, την Κυριακή 8/5, υποδέχθηκε με απαράλλακτη, ωσάν να μην υπήρξε κυβερνητική αλλαγή, αντιμετώπιση τους αντι-δρώντες. Οι συνήθεις γνωστοί-άγνωστοι από τη μια έπραξαν τα δέοντα, τα ΜΑΤ από την άλλη επιδόθηκαν στη συνήθη πρακτική τους: χτύπησαν στο ψαχνό τους διαδηλωτές.
Το ζήτημα είναι βαρύ και ουσιώδες, η δε σιωπή –στο όνομα, ίσως και πάλι, της διαπραγμάτευσης– δεν είναι χρυσός αλλά λάσπη που πέφτει στα κεφάλια μας. Οι συνήθεις εξουσιαστικές-επικοινωνιακές μανούβρες, τύπου ΕΔΕ κ.ο.κ., δεν έχουν θέση στον κόσμο της Αριστεράς, αφού ισοδυναμούν με την πολιτική αυτοχειρία της.
«Τάξη επικρατεί στη Βαρσοβία! Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!» Η λουξεμπουργκιανή ειρωνεία απέναντι «στην τάξη που διατηρείται μόνο με περιοδικά αιματοκυλίσματα» δείχνει, ίσως ακόμα, το δρόμο. Η ώρα για την ελληνική κυβέρνηση να αποκαθάρει την Ελληνική Αστυνομία από τα περιττώματα του νεοφασιστικού άγους δεν έχει απλώς έλθει, έχει μάλλον παρέλθει.
Μοιάζει κοινοτοπία, είναι όμως ανάγκη επιτακτική: εδώ και τώρα, πρέπει να πέσουν κεφάλια.
Πηγή: artinews
