Άντα Ψαρρά

Το μήνυμα Θεοδωρικάκου είναι σαφές και δεν αφορά την ανθρωπιά, όταν μια τέτοια κίνηση γίνεται την ίδια σχεδόν στιγμή που δεν έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες και δεν έχουν δοθεί οι καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων, την ίδια στιγμή που ένας νέος άνθρωπος είναι ακόμα στο νεκροτομείο. Ο αστυνομικός κώδικας το λέει καθαρά και ισχύει και για τους επιτελικούς υπουργούς. «Απαγορεύεται η χρήση όπλου εναντίον προσώπου που τρέπεται σε φυγή όταν καλείται να υποστεί νόμιμο έλεγχο». Ποια άμυνα άραγε ανάγκασε τους επτά πάνοπλους αστυνομικούς να αδειάσουν τα όπλα τους πάνω σε τρία παιδιά; Κακά τα ψέματα, το «μπράβο» του Αδωνη Γεωργιάδη ωχριά μπροστά στην κίνηση Θεοδωρικάκου. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει, μπορεί να ρωτήσει όλους τους υπουργούς Προ.Πο. ή Εσωτερικών που προηγήθηκαν, αν βέβαια αυτοί θέλουν να είναι ειλικρινείς.

Τον Ιανουάριο του 1996 ανέλαβα το υπουργείο Μεταφορών που έπρεπε να διαχειριστεί τρισεκατομμύρια δραχμές προμηθειών, από τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής μέχρι τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ. Ζήτησα από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να απαντήσουμε ξεκάθαρα στο ερώτημα πώς θα γίνει η διαχείριση του κολοσσιαίου αυτού ύψους προμηθειών, αλλά και άλλων έργων, διότι τα γιγαντιαία συμφέροντα τα οποία συγκρούονται γύρω από τα δημόσια έργα και τις προμήθειες, ακόμη και όταν τηρούνται ευλαβικά όλες οι διαδικασίες υγιούς ανταγωνισμού, επειδή κάποιος χάνει από κάποιους άλλους, δημιουργούν παρενέργειες στο πολιτικό σκηνικό. Είχα τότε προτείνει τη σύσταση ανεξάρτητης Αρχής, στην οποία με διακομματική συνεννόηση θα επελέγοντο πρόσωπα υψηλού κύρους, που θα είχε την ευθύνη, μακράν των επιχειρηματιών και της πολιτικής, να ελέγχει τις διαδικασίες υγιούς ανταγωνισμού. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση απεδέχθησαν αυτήν την πρόταση [...] Στη συνέχεια της ομιλίας του περιέγραψε το πώς ανεξήγητα ανατράπηκαν όλα με το επιχείρημα ότι το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο είναι επαρκές. Ακολούθησαν δικές του συμβιβαστικές προτάσεις που δεν έγιναν δεκτές από τον Κ. Σημίτη με τελική κατάληξη την παραίτησή του το καλοκαίρι του 1997. Στο μεταξύ όμως πολύ πριν από το 1997 είχε ξεκινήσει ο βαρύς χειμώνας της Siemens για την Ελλάδα της ανάπτυξης, των Ολυμπιακών και της χρεοκοπίας.

Η μεταρρύθμιση του άρθρου 86 του Συντάγματος για την ποινική ευθύνη των πολιτικών φαίνεται να βρίσκει σύμφωνα όλα τα κόμματα και να ικανοποιεί την κοινωνία. Στη συμφωνία αυτή όμως φτάνουμε με κίνητρα όχι απλώς διαφορετικά, αλλά αντιμαχόμενα. Για τους μεν, στους οποίους ανήκει και το κυβερνητικό κόμμα, η μεταρρύθμιση πρέπει να εξυπηρετήσει τη δίκαιη και αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς στην πολιτική ζωή, ώστε η Δημοκρατία να ενισχυθεί. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που έχει σκεπτικό αντιδημοκρατικό και ολοκληρωτικό: Η Δημοκρατία είναι διεφθαρμένη, οι πολιτικοί εύκολα πρέπει να κάθονται στη φυσική τους θέση, που είναι το σκαμνί του κατηγορουμένου. Η κρυμμένη αυτή διάσταση απόψεων πρέπει να προσεχθεί κατά τη μεταρρύθμιση: Να μην οδηγηθούμε δηλαδή σε μια καθημερινή δικαστικοποίηση της πολιτικής ζωής, αλλά σε μια οφειλόμενη αποκατάσταση.

Ακολουθώντας την περίφημη υπόδειξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς τον κ. Αλογοσκούφη (Ιανουάριος του 2005), ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να παταχθούν οι «δύο πληγές» της σύγχρονης Ελλάδας, δηλαδή η Αρχαιολογική και η Δασική Υπηρεσία, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εφάρμοζε με συνέπεια το πρόγραμμα αποχαρακτηρισμών αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, όπως και δασικών εκτάσεων, με στόχο την «ανάπτυξη», δηλαδή την οικονομική εκμετάλλευση από ιδιώτες χώρων που μέχρι τότε προστατεύονταν. Ολα τα σχετικά υπουργεία (Οικονομικών, Πολιτισμού, Τουρισμού, ΥΠΕΧΩΔΕ) κινούνταν προς αυτόν τον στόχο.