Παύλος Κλαυδιανός

13
02

Aποχαιρετισμός στον Μίμη …και τη ζηλευτή αναντιστοιχία προσφοράς και δημόσιας εικόνας

Συχνά πυκνά τώρα τελευταία χρειάζεται να γράφουμε αποχαιρετισμούς για αγαπημένους φίλους και συντρόφους. Κονταίνει το σχοινί του χρόνου, βλέπεις, όλων μας. Όσων δηλαδή απομείναμε ακόμη που είχαμε μια ορισμένη διαδρομή στην Αριστερά, ζώντας τις εναλλασσόμενες περιπέτειές της. Για όλους/όλες έχεις να θυμηθείς πολλά. Στιγμές χαραγμένες στη μνήμη σου, υπάρχει για όλες και όλους ο δικός τους χώρος. Όμως για τον Μίμη είναι λίγο αλλιώς. Αναδύεται ένας βαθύς πόνος όταν βάνεις σε μια σειρά τους σταθμούς αυτής της πορείας, τη συμμετοχή του. Αδιάλειπτη, μακράς διαδρομής παρά το ότι μας αφήνει ακόμα νέος ή σωστότερα με αμείωτη τη διαθεσιμότητά του, το κέφι του για συμμετοχή και προσφορά ως την τελευταία στιγμή. Αυτό υπήρξε και το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του. Υπάρχει όμως και ένα άλλο, ακόμα πιο δικό του, φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι σε όλους ορατό ή ακόμα από όλους σωστά αποτιμημένο. Ο Μίμης, από πάντα, περπάτησε στον δρόμο της Αριστεράς όντας σε μια μόνιμη αναντιστοιχία: της ανάληψης ευθυνών, δύσκολων και λεπτών, κάποτε και επικίνδυνων, που διεκπεραίωνε με υπομονή και συνέπεια, αφενός, και της δημόσιας, στο κόμμα ή την κοινωνία, αποτύπωσής τους, αφετέρου. Αυτό που για άλλους είναι αυτοσκοπός. Πολύ περισσότερο, δεν επιδιώχτηκε ποτέ από τον ίδιο. Αυτό καθώς ήμουνα σε προνομιακή θέση να το βλέπω, προπαντός να το νιώθω, για δεκαετίες, με παρακινούσε κάθε φορά που έπρεπε να γράψουμε κάτι, π.χ. για μια εκδήλωση ή να γίνει μια ιστορική αναφορά κλπ., που συμμετείχε και ο Μίμης, να τον αναφέρω πάντα. «Μίμη, το είδες», του έλεγα μετά. Δεν το είχε δει, δεν τα έψαχνε αυτά και μηχανευόμουν τρόπους να φτάσει σε αυτόν. Και τα συμβάντα, για να αναφερθεί η παρουσία του ήταν πολλά. Ο χαρακτηρισμός του Αλέξη Τσίπρα ότι υπήρξε «η ψυχή της Κουμουνδούρο», είναι ακριβής, ισχύει απολύτως και για πολλές ακόμα συμβολές στη διαδρομή του: οδός Πειραιώς, Μπουμπουλίνας, Αβέρωφ – Κορυδαλλός – Αίγινα, 3ης Σεπτεμβρίου, Κουμουνδούρου. Δεν είναι πολύς καιρός που λέγαμε στην Εποχή ότι, καθώς ανάρρωσε από τη σοβαρή εγχείριση που έκανε, να του παίρναμε μια μεγάλη συνέντευξη. Να θεραπεύσουμε όσο είναι δυνατόν αυτήν την αναντιστοιχία. Η ιδέα ήταν του Χάρη. Απαντήσαμε «ναι, να την προετοιμάσουμε για την 21 Απριλίου». Ασυλλόγιστα, βολονταριστικά; Πάντως λανθασμένα. Δεν προλάβαμε, και τώρα του το εξομολογούμαστε μέσα στον πόνο της απώλειας.
18
01

Οι πηγές που ποτίζουν το σχέδιο της Αριστεράς

Από την αρχή είχα την περιέργεια να δω πώς ο Ευκλείδης θα κατάφερνε να κινηθεί, σε μια περίοδο πολύ ευαίσθητη και λεπτή για τον ΣΥΡΙΖΑ –μέσα στην οποία μάλιστα ανεπαισθήτως έγινε και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ– όπου κάθε λέξη, απροστάτευτη, διαβάζεται με πολλούς τρόπους. Πώς να γράψεις –σε ημερολόγιο– για καταστάσεις που σε ενόχλησαν, στιγμές αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, θυμού και να εξασφαλίσεις τη μη παρανόηση ή και διαστρέβλωση, όταν είσαι ενεργός μέσα σ’ όλα αυτά; Και εδώ τα κατάφερε, όσο ήταν δυνατό. Δηλαδή, κατάφερε οι εγγραφές του να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον της/ου αναγνώστριας/η, γιατί και εδώ το εύρος των θεμάτων είναι μεγάλο, ο διεισδυτικός του λόγος ζωντανός. Όπλο του και εδώ το χιούμορ και ο έμμεσος λόγος, όχι λιγότερο καταλυτικός και όταν ακόμη καταπιάνεται με το κόμμα ή συμπεριφορές στελεχών του. Ο χώρος τελειώνει και καθώς ετοιμαζόμαστε για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ παραθέτω απόσπασμα από την 4/7/2021 με τίτλο «Η Αριστερά ως κουαρτέτο εγχόρδων», εμπνευσμένο από την τελευταία μέρα της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης. Την αξιολογεί θετικά, αλλά σημειώνει: «Ωστόσο, η συλλογικότητα, τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και στη δράση, δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτεί συνεχή προσπάθεια». Και αφού παραθέτει ένα απολαυστικό απόσπασμα του άγγλου συγγραφέα Άλαν Μπένετ για μια έξοχη ηχογράφηση του BBC και το πόσοι συνέβαλαν και πώς στην επιτυχία της κλείνει: «Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορεί όλο και περισσότερο να λειτουργεί σαν το κουαρτέτο του Μπένετ. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ». Πώς να επιβιώσουμε ως αριστερές/οί, χωρίς να είμαστε αισιόδοξοι;
29
09

Παύλος Κλαυδιανός: Ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, σπουδή για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους

Το ξαφνικό δεν σημαίνει χωρίς σχεδιασμό, ότι ήλθε δήθεν «εκπλήσσοντας την αγορά και τους αναλυτές» όπως γράφει η «Καθημερινή». Αυτό δεν ισχύει. Καμιά έκπληξη και όλες οι κινήσεις τότε του Κ. Χατζηδάκη αυτό προετοίμαζαν, μάλιστα με τόσο χοντροκομμένο τρόπο που κλόνισαν τη ΔΕΗ. Μετά ήλθε η ιδιωτικοποίηση του 49% της ΔΕΔΔΗΕ, ως στοιχείο προσέλκυσης, ενώ είχε ολοκληρωθεί, σχεδόν, η πώληση και της ΔΕΠΑ. Μπορούσε, πλέον, να γίνει το μεγάλο βήμα. Τεχνοτροπία υπήρχε: όπως της Πειραιώς πρόσφατα. Στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής ούτε το δημόσιο, ούτε οι μικρομέτοχοι, θεσμικοί ή όχι. Αυτό και αν είναι ξεπούλημα, όταν παραδίδεται ο έλεγχος της ΔΕΗ αντί 750 εκατ. ευρώ, ενώ μια απλή μονάδα παραγωγής στοιχίζει μερικά δισ.! Αυτό λέγεται, από την κυβέρνηση πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές. Για να περιορίσει, μάλιστα, την εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές ρεύματος μετά την απολιγνιτοποίηση … Μα αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής. Υπάρχει, όμως, η σοβαρότερη πλευρά του προβλήματος, η σχέση της ΔΕΗ ή σωστότερα της ενέργειας με την κλιματική κρίση, τις κοινωνικές ανισότητες και την οικονομία. Τρία πεδία όπου όποια κυβέρνηση, και της δεξιάς, θα έπρεπε να θέλει να έχει επιρροή, λόγο. Η ΝΔ τον απεμπολεί. Δεν την απασχολεί, όπως, πχ, η ενεργειακή φτώχεια που – εν μέσω και ανατιμήσεων, με μέλλον – απειλεί εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Δεν φοβάται το τι θα σημαίνει η ισχυρή επιρροή των ιδιωτών, που περιμένουν κέρδη, στην ΔΕΗ που τροφοδοτεί όλη την παραγωγή και διανομή. Θα βρει η αγορά τη “σωστή” τιμή για τους οικιακούς καταναλωτές και επιχειρήσεις. Αυτό θα μας έλεγαν οι νεοφιλελεύθεροι Υπουργοί μας. Και ποια ΔΕΗ ποια ΔΕΔΔΗΕ, με τόσο μεγάλη επιρροή ιδιωτών, θα σχεδιάσει έναν ενεργειακό μετασχηματισμό που χρειαζόμαστε που να είναι δημοκρατικότερος, φιλικότερος στο περιβάλλον; Ποιος θα “τρέξει” τώρα τις ΑΠΕ με τρόπο που δεν θα βλάπτει το περιβάλλον, που δεν θα έχουν τη μερίδα του λέοντος οι επιχειρηματίες; Ποιος θα ενθαρρύνει τις ενεργειακές κοινότητες να μπουν στην παραγωγή; Ποιος θα οργανώσει πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας –σε μια χώρα όπου η ενεργειακή σπατάλη μεσουρανεί– εφόσον οι ιδιώτες έχουν αντίθετο συμφέρον, επιθυμούν να πωλούν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας; Την κυβέρνηση δεν την απασχολούν όλα αυτά. Αλλά κάνει ένα λάθος εδώ. Οι δεσμοί της ελληνικής κοινωνίας με τη ΔΕΗ, τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, με το τόσο σπουδαίο κοινωνικό και οικονομικό έργο, παρά τις δουλείες που της επιφύλασσε ο δικομματισμός, είναι πολύ ισχυροί. Οι αντιδράσεις αναμένονται να είναι μεγάλες. Ένα ευρύ κίνημα υπεράσπισής της είναι εφικτό και μπορεί να αποδειχθεί και αποτελεσματικό. Να μην προλάβει να αποδυναμωθεί περαιτέρω η ΔΕΗ.