Η Αυγή

Η πραγματικότητα απαιτεί μεγάλες αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας όσο διαρκεί η αναστολή του, ιδίως στην αντιμετώπιση του χρέους. Αυτό καίει όλη την Ευρώπη και πρωτίστως το Νότο, και φυσικά την Ελλάδα, που έχει το υψηλότερο δημόσιο χρέος σε όλη την Ευρωζώνη. Και αν δεν γίνουν ρεαλιστικές αλλαγές στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, που αυτή τη στιγμή, μόνο το Λουξεμβούργο από όλη την Ευρωζώνη πληρεί τα κριτήριά του, θα έχουμε ένα νέο γύρο λιτότητας και κρίση χρέους με πρώτο θύμα την Ελλάδα. Εδώ χρειάζεται μια μεγάλη συμμαχία και των προοδευτικών δυνάμεων και του Νότου. Δυστυχώς, ενώ ο Ντράγκι, ο Μακρόν, ο Κόστα κι ο Σάντσες διεκδικούν, η Ελλάδα, που καίγεται περισσότερο από όλους, απλώς ψελλίζει κάτι, γιατί ο Μητσοτάκης φοβάται να αντιπαρατεθεί με την πλήρως αρνητική θέση των «φειδωλών» και την ακαμψία που δείχνει η νέα γερμανική κυβέρνηση. Κρατώ μικρό καλάθι για τον τελικό συμβιβασμό, που θα επιτευχθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. εισέρχεται σε προσυνεδριακή περίοδο, σε μια συγκυρία βέβαια που η φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη μοιάζει να εντείνεται.

«Η πρόσκληση σήμερα για την ενημέρωση περνά ασφαλώς από το χαρτί στο Διαδίκτυο, αλλά η…

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αναγνωρίστηκε ως κοινωνικό πρόβλημα χάρη στις έρευνες και τις προσπάθειες των φεμινιστριών, που έγιναν αποδεκτές και από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης, κ.ά. Η βία, αλλά και η απειλή της βίας, συνιστούν σημαντικό μέσο κοινωνικού ελέγχου. Τα αίτιά της συνδέονται άμεσα με την ανισότητα που υπάρχει μεταξύ γυναικών και ανδρών, καθώς και τις κοινωνικοοικονομικές δομές εξουσίας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής, γεγονός που διαμορφώνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο η βία κατά των γυναικών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γίνεται αποδεκτή. Λειτουργεί και αναπαράγεται με τη συμβολή ιδεολογημάτων, θεσμών και μηχανισμών, με πρώτο αυτόν της οικογένειας, καθοριστικού παράγοντα αναπαραγωγής του πλέγματος των κυρίαρχων κοινωνικών αξιών. Όσο για τα ιδεολογήματα που την περιβάλλουν και που συχνά θέλουν τα θύματα και όχι οι δράστες της να φέρουν την ευθύνη της, αφομοιώνονται πρόθυμα και διαμορφώνουν συλλογική συνείδηση αποδοχής και ανοχής της έμφυλης βίας. Τα θύματα την προκαλούν, αυτά ερεθίζουν τους δράστες, προκαλούν τον βιασμό τους! Συχνά εγκαλούνται τα θύματα και για την αποδοχή ή ανοχή της βίας και, έστω και έμμεσα, οι γυναίκες εξακολουθούν να ενοχοποιούνται για τις ανδρικές πράξεις και παραλείψεις. Το σημαντικό χαρακτηριστικό της έμφυλης βίας είναι ένα καταχρηστικό πρότυπο συμπεριφοράς, που εφαρμόζεται με την πάροδο του χρόνου εντός ή εκτός της οικογένειας.

Αυτό που μας ανησυχεί είναι τι θα σημάνει μια τέτοια εξέλιξη για τον ελληνικό λαό. Ένα ιστορικό πισωγύρισμα θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες σε μία χώρα που μόχθησε τόσο σκληρά για να βγει από τη μνημονιακή επιτροπεία. Για τον λόγο αυτόν και μόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και πρέπει να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας πριν φτάσουμε εκεί. Τα καταφέραμε ήδη μία φορά σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Είμαστε περήφανοι επειδή καταφέραμε να βγάλουμε τη χώρα από τα Μνημόνια, να ρυθμίσουμε το χρέος, να βάλουμε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά, οδηγώντας ταυτόχρονα την οικονομία σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και προωθώντας πολιτικές ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Τώρα όμως το ζήτημα είναι να πατήσουμε στη θετική αυτή παρακαταθήκη και να χρησιμοποιήσουμε την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία για το επόμενο βήμα: για μια νέα αρχή για τη χώρα με προοδευτικές πολιτικές και ριζοσπαστικές τομές.

Τον κ. υπουργό [Άδωνις Γεωργιάδης] πραγματικά δεν τον προλαβαίνουμε. Ο ίδιος δήλωσε πως «είναι αχαριστία να ζητάει επιπλέον χρήματα η εστίαση». Είναι λυπηρό και απογοητευτικό ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός να κάνει τέτοιες απαξιωτικές δηλώσεις για έναν κλάδο που αριθμεί σχεδόν 84.000 επιχειρήσεις και απασχολεί άμεσα σχεδόν 400.000 και έμμεσα σχεδόν 1.000.000 εργαζόμενους. Η στήριξη που έχει δοθεί στην εστίαση είναι πολύ φτωχή. Αφορά κυρίως δάνεια τα οποία θα πρέπει να επιστραφούν από επιχειρήσεις που υπολειτουργούν εδώ και δύο χρόνια. Επίσης, από τον Ιούλιο και ενώ ισχύουν ακόμα περιοριστικά μέτρα που αφορούν τη λειτουργία των επιχειρήσεων, η στήριξη της Πολιτείας έχει αποσυρθεί πλήρως. Σε όλα αυτά τα οικονομικής φύσεως εμπόδια έρχονται να προστεθούν πλήθος αμφιλεγόμενα μέτρα χωρίς κανένα εμφανές όφελος για την προστασία της δημόσιας υγείας. Η απάντησή μας, λοιπόν, θα ήταν να είναι πιο μετρημένος ο κύριος υπουργός και να μην απευθύνεται με τέτοια απαξίωση σε έναν κλάδο τόσο σημαντικό για την ελληνική οικονομία. Τέλος, θα τον συμβουλεύαμε να εξετάσει τα μέτρα στήριξης που έχουν δοθεί στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης για να καταλάβει πόσο ελλιπής είναι η συνεισφορά του στη θεσμική του θέση.

Στο επόμενο διάστημα θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε σημαντικές κρίσεις. Μας το έδειξαν οι ανεπαρκείς και ελάχιστες αποφάσεις που πήραν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την πορεία εξόδου από τον άνθρακα. Αυτές θα έχουν διαφορετικές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία. Όταν συζητάμε με τα συνδικάτα της Ανατολικής Ευρώπης και μερικώς με αυτά των Βαλκανίων και τους μιλάμε για την έξοδο από τον άνθρακα μας κοιτούν άσχημα. Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα, που τα αντιμετωπίζει και το περιβαλλοντολογικό κίνημα. Δεν είναι εύκολο να οικοδομήσουμε μια σχέση ανάμεσα στις αναγκαίες επιλογές που πρέπει να γίνουν για να αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή και τις προοπτικές της εργασίας, τις απαντήσεις που θα πρέπει να δώσουμε στους εργαζόμενους που εργάζονται σε αυτούς τους τομείς. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία να δημιουργηθεί μια σχέση, ένας δεσμός. Πως όμως θα κάνουμε μια πράσινη μετάβαση, πώς θα αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή, χωρίς να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη; Στο τέλος θα αυξηθούν οι κοινωνικές ανισότητες. Σε πολλές χώρες φοβάμαι ότι κυοφορείται μια λογική κλεισίματος. Από ορισμένες χώρες μας λένε ότι εσείς τα βλέπετε εύκολα γιατί έχετε τους οικονομικούς πόρους, εναλλακτικούς και ανανεώσιμους ενεργειακούς πόρους, ενώ εμείς αντιμετωπίζουμε μια καταστροφική κατάσταση, υψηλά ποσοστά ανεργίας και υψηλά ποσοστά φτώχειας και ακραίας φτώχειας. Τόσο στη G20, την COP26, αλλά και στα κινήματα, πρέπει να υπάρχει μια προοπτική για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί διαφορετικά η αποκαλούμενη πράσινη μετάβαση αποτελεί μια απάτη. Υπάρχουν ταυτόχρονα πολλά στοιχεία και το γεγονός ότι η πανδημία επιδείνωσε περαιτέρω τις ανισότητες και το βλέπουμε ακόμη και σήμερα με το νέο κύμα της και τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες που προκαλεί σε μια σειρά χώρες. Οι πιο πλούσιες χώρες, που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, θα έπρεπε να είχαν μεγαλύτερο θάρρος για να προωθήσουν τις αλλαγές από το να υπερασπίζονται το μοντέλο τους. Μέσα στο νέο γεωπολιτικό σενάριο και την κρίση δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να κλείσει τα σύνορα και να νομίζει ότι μπορεί να απομονωθεί για να προστατευθεί. Τα συνδικάτα πρέπει να έχουν το θάρρος να κάνουν αυτές τις αναλύσεις, γιατί οι εθνικισμοί δεν προσέφεραν ποτέ κάτι θετικό στους εργαζόμενους, παρόλο που εμφανίζονται ως σωτήριες λύσεις. Κλείνοντας τα σύνορα δεν θα σωθεί κανείς, αλλά αντίθετα θα βαδίσει στο θάνατό του. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα έχουν ανάγκη την αλληλεγγύη και την κοινή δράση τους σε όλα τα επίπεδα για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις. Τα απλοποιημένα συνθήματα των εθνικισμών διευκολύνουν έναν εύκολο προσηλυτισμό, αλλά εμείς πρέπει να εργαστούμε μέσα στους χώρους εργασίας για να υπενθυμίσουμε στους εργαζόμενους ότι η αντιπαράθεση γίνεται με τους έχοντες και κατέχοντες και όχι εναντίον των ομοίων τους.

Μέχρι στιγμής, θα έλεγα ότι η Ακροδεξιά δεν έχει ωφεληθεί από την κρίση. Η Ακροδεξιά στην εξουσία, για παράδειγμα στη Βραζιλία, αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες, ενώ το ίδιο συνέβη με τον Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και η Ακροδεξιά στην αντιπολίτευση δεν εκμεταλλεύτηκε τις κρίσεις, ήταν πολύ περιθωριοποιημένη. Στην Ιταλία, στην οποία υπάρχει μια ισχυρή Ακροδεξιά που στην αρχή της κρίσης ήταν ηγεμονική, ο Σαλβίνι της Λέγκα του Βορά, εξαφανίστηκε μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η επιρροή του συνεχίζει να μειώνεται. Η κρίση ως παγκόσμιο φαινόμενο ριζώνει την συνειδητοποίηση ότι δεν είναι δυνατό να βγούμε από αυτήν μέσω εθνικών λύσεων, αλλά μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Πολλοί ψηφοφόροι του Σαλβίνι χειροκρότησαν τους κουβανούς, κινέζους και αλβανούς γιατρούς που ήρθαν στην Ιταλία για να βοηθήσουν στα νοσοκομεία. Ήταν μια λαϊκή αντίδραση, προοδευτική και υγιής. Ο ξενοφοβικός λόγος της Ακροδεξιάς δεν κατάφερε να επικρατήσει. Δεν λέω ότι αυτό είναι ένα παγιωμένο εύρημα. Μπορεί σε έξι μήνες, με την εμβάθυνση της κρίσης, η Ακροδεξιά να αναδυθεί πάλι με έναν πολύ έντονο ξενοφοβικό λόγο. Όμως, αυτό δεν συμβαίνει τώρα. Για παράδειγμα, στην Γαλλία τους τελευταίους μήνες η Λεπέν εμβάθυνε την ιδεολογική και πολιτιστική της αλλαγή εισάγοντας μια οικολογική συνιστώσα στο λόγο της. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το προφίλ των ακροδεξιών ψηφοφόρων είναι το πιο αντιοικολογικό που μπορεί να φανταστεί κανείς. Λοιπόν, αυτή η αλλαγή δείχνει κάτι. Αν αναλύσουμε τη μεγάλη διάρκεια εμφάνισης της νέας ριζοσπαστικής Δεξιάς, την οποία ονομάζω μεταφασιστική, πιστεύω ότι η ρίζα αυτού του φαινομένου είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η αδυναμία της Αριστεράς να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές ανισότητες που αυτός δημιουργεί. Συν το γεγονός ότι η Αριστερά συνόδευσε την εγκαθίδρυση του νεοφιλελευθερισμού, ενώ η Ακροδεξιά οικοδομήθηκε ως αντιπολιτευτική δύναμη. Ο καπιταλισμός μπορεί να συνυπάρχει με οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, είτε με τη Λεπέν, είτε με τον Τραμπ, είτε με το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα. Τα φορολογικά δώρα του Τραμπ στις μεγάλες τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις ήταν τόσο μεγάλα που αυτές συνέχιζαν να τον στηρίζουν. Το μεγάλο κεφάλαιο, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, οι νεοφιλελεύθερες ελίτ δεν ταυτίζονται με την Ακροδεξιά, αλλά την αποδέχονται ως μια απολύτως αποδεκτή λύση. Στην εποχή του Μεσοπολέμου υπήρχαν εθνικιστικές αστικές τάξεις και ένα αντιφασιστικό εργατικό κίνημα. Σήμερα υπάρχουν κοσμοπολίτικες νεοφιλελεύθερες ελίτ και λαϊκά στρώματα που παρασύρονται από τον εθνικιστικό λόγο. Η επιλογή των ελίτ δεν είναι η Ακροδεξιά. Με αυτή την έννοια, επιστρέφουμε στα χρόνια του Μεσοπολέμου όπου, εκτός της Ιταλίας, η επιλογή των κυρίαρχων ελίτ δεν ήταν o φασισμός. Μόνο μετά το 1930 οι βιομηχανικές και οικονομικές ελίτ υποστήριξαν τον φασισμό. Με άλλα λόγια, η κατάσταση εξελίσσεται και είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα της κρίσης.

Έχουμε ευθύνη να εργαστούμε ώστε το προσεχές συνέδριο συνέχειας και τομής του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία να αποτελέσει σταθμό για τη δημοκρατική λειτουργία, τη διεύρυνση και την κοινωνική γείωση του κόμματος. Να είναι συνέδριο ελπίδας και νίκης, με προωθητικές συνθέσεις για το πολιτικό σχέδιο και τη φυσιογνωμία του κόμματος. Είναι αναγκαίος ο συλλογικός αναστοχασμός για το τι αφήνουμε και το τι κρατάμε στις θέσεις, τις δεσμεύσεις μας προς την κοινωνία, ιδιαίτερα όμως είναι επιτακτική ανάγκη να αναμετρηθούμε με τις προκλήσεις στον σύγχρονο κόσμο μετά την πανδημία και στο πεδίο των πολλαπλών ανισοτήτων που δημιουργούν οι επάλληλες κρίσεις. Ανοιχτοί ορίζοντες, λοιπόν, στη σκέψη μας και στις θέσεις μας, ώστε το κόμμα να γίνει ελκτικό στη νεολαία, στις ζωντανές δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και στα κοινωνικά στρώματα που εξωθούνται στο περιθώριο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επιμένω στην προτεραιότητα για τον στόχο της ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας μας, όχι διά της επαγγελίας της «ανάθεσης», αλλά κυρίως με την ενθάρρυνση να αναπτυχθούν παρεμβάσεις, να δυναμώσει η πολιτική συμμετοχή, να πάρουν την τύχη στα χέρια τους οι πολίτες, να πιστέψουν και να εγκρίνουν εκλογικά όταν φτάσει η ώρα ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα - ραχοκοκαλιά της ευρύτερης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης και εγγύηση για μια προοδευτική διακυβέρνηση με προγραμματικές συνεργασίες.